آیا در آغوش گرفتن بیش از حد نوزاد موجب لوس بار آمدن او می شود؟

صور کنید که فرزندتان شروع می کند به گریه کردن و شما در حال انجام کارهای خود در اتاقی دیگر هستید. آیا کار خود را متوقف ساخته و می روید او را برمی دارید و یا اجازه می دهید آنقدر گریه کند تا خود آرام شود و همانجا که هستید می مانید؟
 
پاسخ به این سؤال، بسته به اینکه با چه کسی صحبت می کنید می تواند شما را به اشتباه بیندازد. بنابراین بهتر است خود به نتیجه مناسب رسیده و راه درست را انتخاب کنید.
 

مکتب های مختلف فکری در خصوص گریه کودک و شیوه آرام ساختن او

از یک سو کسانی را می بینیم که هر زمان فرزندشان به گریه در می آید، به او توجه نشان می دهند. آنها معتقدند که اگر به هنگام گریه، او را در آغوش نگرفته و آرامش نکنند، باعث آسیب روحی کودک شده و احساس رها شدگی و ناامیدی به او دست می دهد، احساساتی که ممکن است تا بزرگسالی با او همراه باشند.
 
در سوی دیگر والدینی هستند که اجازه می دهند کودک آنقدر گریه کند تا خود به تنهایی آرام شود. آنها معتقدند که اگر هر زمان که کودک شروع به گریه کرد، دویده و به او توجه کنید، موجب بی طاقتی او و حریص شدن در جلب توجه شما به خود می شوید. فرزندتان به کودکی لوس تبدیل شده که در آینده نیز به فردی لوس و بی طاقت تبدیل خواهد شد.
 
استدلال های هر دو طرف درست و منطقی به نظر می رسد. حال این سؤال پیش می آید که کدام یک درست می گویند و کدام یک اشتباه می کنند؟
 
این سؤال برای شخصی که تازه مادر شده است به نظر ترسناک می آید. اقوام و آشنایان تمام مدت در حال مشاوره به شما هستند و اغلب نظرات مختلفی ابراز می کنند.
 
احساسات شما در دوران بارداری اخیر در موقعیت بدی قرار داشته است، خواب تان کم شده و اکنون قرار است که از این نوزاد کوچولو و ناتوان مراقبت کنید. در این وضعیت، هیچ کس نمی تواند شما را مادر بدی بنامد.
 
برای کمک و مشاوره به دنبال مادرانی در بین اطرافیان خود می گردید و دلتان نمی خواهد بخاطر عدم توجه به توصیه های آنها سرافکنده شوید. راستش را بخواهید مادران دیگر می توانند وقتی مشغول بمباران شما با انواع توصیه ها هستند واقعاً ترسناک به نظر بیایند. زمانی که توصیه و نصیحت هایشان تمام می شود در این عجب می مانید که اصلاً چگونه می توانید بدون کمک آنها فرزندتان را پوشک کنید.

نحوه کنار آمدن با گریه کودک

اشلی 26 ساله از فرانکفورت معتقد است که توجه به نوزاد و بلند کردن او به هنگام گریه اهمیت زیادی دارد «بسیاری از والدین فکر می کنند نشان دادن واکنش فوری نسبت به گریه فرزندشان می تواند مشکلات وابستگی او به خود را سبب شود که ممکن است در آینده اثرات منفی برجای بگذارد. به نظر من کودک در سال اول زندگی با توجه زیاد لوس نخواهد شد. نوزادان به نزدیکی، گرما، عشق و مراقبت نیاز دارند. نوزاد نیاز دارد بداند که به او عشق ورزیده می شود و لازم است که بتواند به شما اعتماد کند. نوزادان برای متوجه ساختن دیگران از نیازهایشان گریه می کنند حتی اگر تمام چیزی که نیاز داشته باشند عشق و توجه شما باشد. نادیده گرفتن گریه نوزاد می تواند موجب شود فکر کند نیازهای او مهم نیستند و می تواند به احساس ناامیدی در او منجر شود».
 
وجود پدربزرگ و مادربزرگ در کنار فرزندتان که به او عشق می ورزند و در آغوشش می گیرند بسیار عالی است حتی تا جایی که وقتی مجبور به ترک او می شوند دچار ناامیدی می شوید اما آیا به محض رفتن آنها اوقات به مراتب سخت تری برای شما رقم نمی خورد؟ فرزندتان ممکن است بیشتر طول روز را در آغوش آنها بسر برده و مورد نوازش قرار گرفته باشد و اکنون که سعی می کنید او را بر روی زمین بگذارید، حاضر به قبول آن نیست و شروع به گریه می کند.
 
در واقع این وضعیت می تواند هر کس را بی صبر و طاقت سازد و غریزه تان ممکن است به شما بگوید که بگذار آنقدر گریه کند تا خود آرام شود. اما شاید اگر گریه های او را به عنوان نوعی برقراری ارتباط در نظر بگیرید ممکن است شیوه متفاوتی در نگاه به مسائل پیرامون خود بیاموزید. گریه های فرزند نوزادتان تنها راه نشان دادن نیازهایش است. پیش از برداشتن او ببینید آیا به چیزی غیر از در آغوش گرفته شدن نیاز دارد یا خیر. نوزاد ممکن است نیاز به تغذیه یا تعویض پوشک داشته باشد یا ممکن است تنها نیاز داشته که به بعضی از محرکهای مختلف عادت کند به این دلیل که به مدت نه ماه در وجود شما زندگی می کرده و به شما متصل بوده است. زمانی که به دنیا می آید به شما به عنوان تنها آشنای این دنیای جدید و تنها شخصی که می تواند تشخیص دهد نگاه می کند. می توانید با استفاده از موسیقی و اسباب بازی های مخصوص نوزاد، سایر محرک ها را به دنیای او معرفی کنید. شاید دوست داشته باشید هر چه سریع تر تفکر مستقل را در او تحریک و تقویت سازید.
در حالی که والدین تنها می توانند کاری را انجام دهند که به شخصه احساس می کنند برای فرزند نوزادشان درست است، اما بایستی مراقب باشند که در این کار زیاده روی نکننددر حالی که والدین تنها می توانند کاری را انجام دهند که به شخصه احساس می کنند برای فرزند نوزادشان درست است، اما بایستی مراقب باشند که در این کار زیاده روی نکنند. جوی 26 ساله از کنتاکی معتقد است با آنکه قطعاً باید نوزادان را به هنگام گریه مورد توجه قرار داد، اما  در برخی مواقع بهتر است که با هر ناله یا گریه کوچک آنها با عجله به سمت شان نرویم. «به نظر من نوزادان زیر یک سال را باید بسیار مورد نوازش قرار داد و به آغوش کشید و اطمینان یابیم که نیازهایشان همواره برآورده می شود تا احساس امنیت و اطمینان کنند. اما بعضی از افراد در این کار زیاده روی می کنند. یکی از دوستانم فرزند خود را به روش فرزندپروری بر مبنای سبک دلبستگی (attachment parenting) بزرگ می کند. من هیچ مشکلی با این روش ندارم چرا که شیوه ای است که اگر خود صاحب فرزند دیگری شوم به نوعی علاقه به دنبال کردن آن دارم. اما فکر می کنم در بعضی مواقع زیادی روی کرده و فرزند کوچک خود را بیش از حد در آغوش می گیرد. او تمام وقت خود را به این فرزندش اختصاص داده است. او را با شیر خود تغذیه کرده، در کنارش می خوابد و حتی وقتی کوچک تر بود عادت به قرار دادن او در آغوشی داشت و با خود به این طرف و آن طرف حمل می کرد. البته تمام این کارها اشکالی ندارد اما زمانی که مشغول درست کردن شام است او را بر روی میز آشپرخانه می نشاند. در صورتی که رانندگی نکند در صندلی عقب درست کنار فرزندش  به ویژه در مسافت های طولانی می نشیند. می شود گفت که بیست و چهار ساعت شبانه روز و هفت روز هفته را با او می گذراند و تنها کسی که کودک را نزد او می گذارد همسرش است. خود من یکبار برای مراقبت از فرزند او به خانه شان رفتم و اصلاً کار جالبی نبود».
 
«او اکنون 16 ماهه است و فکر می کنم کودکی با این سن بایستی مانند یک کودک نوپا به این طرف و آن طرف برود، با اسباب بازیهایش بازی کند، یاد بگیرد و کارهای بسیار دیگری انجام دهد و به دنیای اطراف خود متمرکز باشد. اما در خانه شان اگر مادر کمی دورتر از او رود یا به پایین راهرو برود، او دست از بازی کشیده و شروع به گریه می کند و دوستم با تمام سرعت می دود تا به او برسد. تنها چیزی که می تواند او را آرام سازد آن است که معمولاً مادر او را بلند کرده و در آغوش گیرد. و اگر وضعیت خیلی بد باشد برای آرام کردنش مجبور است که به او شیر بدهد. دختر من اکنون سه ساله است و زمانی که در هر سنی به پایین یا به حمام می رفتم هرگز گریه نمی کرد و جیغ نمی کشید. فکر می کنم رفتارم با او درست بوده است به این دلیل که می داند عاشق او هستم. او در امنیت بسر برده و شاد است و می تواند با دنیا کنار بیاید خواه کنار او باشم یا نباشم».
 
بنابراین شاید درسی که از این مطلب بگیریم آن باشد که زمانی فرزند خود را به هنگام گریه در آغوش بگیرید و به او توجه نشان دهید که به شما نیاز دارد اما اطمینان یابید که این کار را برای مدت زمان طولانی انجام نمی دهید چرا که عادت به آن کرده و روزی نخواهد آمد که او این کار را از شما نخواهد.
 
سلب مسئولیت: اطلاعات موجود در این برنامه یا مقاله با کمک از کارشناسان و اطلاعات موجود در اینترنت بدست آمده است. داده های موجود در این مقاله ممکن است با داده های مربوط به کودک شما مطابقت نداشته باشد. اکیداً توصیه می شود رهنمودها و توصیه های موجود در این برنامه را بدون مشورت با پزشک خود اعمال نکنید.
 
 
منبع: اپلیکیشن ردیاب کودک (‏Baby Tracker‏)‏